പുതു മൊഴികൾ നവ വഴികൾ

മലയാള കവിതയുടെ പുതിയ വഴിയിനിയെന്താവും എന്ന ചോദ്യവും ഉൽകണ്ഠയുമൊക്കെ ആരംഭിച്ചിട്ട് കുറച്ചു കാലമായി. പുതുകവികളെന്ന് പുകൾപ്പെറ്റവരൊക്കെയും പഴയവരായിക്കഴിഞ്ഞു. അപ്പോഴും അവരുടെ കവിതകളെ

ക്ഷണപ്രഭയാളും മിന്നൽ

മനുഷ്യസ്നേഹത്തിൻ്റെ വിജയഗാഥകളല്ല മലയാള കവിതകൾ. അത് ചിലപ്പോൾ പരാജയഗീതികൾതന്നെയുമാവും. എങ്കിലും മനുഷ്യരും മനുഷ്യരും തമ്മിലും മനുഷ്യരും പ്രകൃതിയും തമ്മിലുള്ള ഉൾച്ചേരലുകളെയാണ് അതെന്ന

കവിതയുടെ കാനനപാത

മലയാള കവിതയുടെ കാനനപാതകളിൽ ഒരു സഹ്യൻ്റെ മകൻ, മകൾ അതുമല്ലെങ്കിൽ ഒരു മൂന്നാംപിറ ഇന്നുമല യുന്നുണ്ട്. ഭൗതിക ജീവിതം നൽകുന്ന സംതൃപ്തിയിൽ സംപൂർത്തിയടയാത്ത ഒരു വാഴ് വിലാ

ഉള്ളുണർത്തുന്നു ഉള്ളുലയ്ക്കുന്നു

സാധാരണഗദ്യം കൊണ്ട് അസാധാരണമായ കവിത രചിക്കാൻ കഴിയുന്ന കവിയാണ് എസ് ജോസഫ്. അയാൾക്ക് കല്പനയല്ല കവിത.യാഥാർത്ഥ്യത്തെ കലർപ്പില്ലാതെയെഴുതലാണ്. അതു കൊണ്ടു തന്നെ കവിതയോ

കാവ്യദർശനവും ദാർശനിക കാവ്യവും

പുതുകവിത ദർശനങ്ങളുടെ ഭാരമൊഴിഞ്ഞതാണെന്ന് പൊതുവെ അവകാശപ്പെടാറുണ്ട്.  എന്നാൽ വലിയ ദർശനങ്ങളായി അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടവയുടെ ആവിഷ്കാരമാണ് കവിത എന്ന സങ്കല്പത്തെയാണ് പുതുകവിത കൈയൊ

ഉറച്ച രാഷ്ട്രീയവും നിറഞ്ഞ വൈയ്യക്തികതയും

തികഞ്ഞ സാമൂഹികതയും നിറഞ്ഞ വൈയ്യക്തികതയും കവിതയുടെ അനുഭവ ലോകം തന്നെയാണ്. ഒന്ന് ശ്രേഷ്ഠം മറ്റേത് നീചം എന്ന നിർവചനം കവിതയ്ക്ക് ചേരുന്നതേയല്ല. വായനക്

വാക്കിനായിരം വഴികൾ

പ്രമേയമല്ല കവിത. ഒരേ പ്രമേയത്തിൽ തന്നെ അനന്തമായ കവിതകളുണ്ടാവുന്നുവെങ്കിൽ കവിത വെറും പ്രമേയമായിരിക്കാൻ ഇടയില്ല. അത് വാക്കിൻ്റെ പ്രത്യേകമായ അനന്ത സഞ്ചാരങ്ങളാണ്. വാക്

സൗന്ദര്യത്മക വാങ്മയം

കവിതയിലെ ഭൂതകാലം ഒരു മോഹമോ മോഹഭംഗമോ അല്ല. അത് കാവ്യാനുഭൂതിയുടെ ഒരു സൗന്ദര്യ ലോകം മാത്രമാണ്. കവിത അവിടേക്ക് പോകാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതല്ല, ഭൂതകാലത്തെ സൗന്ദര്യവത്ത

അനന്യതയുടെ  കർമ്മസാക്ഷ്യം

വാക്കു കൊണ്ട് നിർമ്മിക്കുന്ന ഒരു സ്വപ്നജീവിതമാണ് കവിത. ആ ഭാവനാ ജീവിതം എല്ലാതരം മനുഷ്യരെയും എല്ലാ തരം അന്യവൽക്കരണങ്ങളിൽ നിന്നും പുറത്തെടുക്കുകയും അനന്യമായ ഒരു ജീവിതത്തിൻ്റെ കർമ്മ സാക്ഷ

കലഹവും കാല്പനികതയും

മറ്റൊരു കാവ്യജീവിതത്തെ താലോലിക്കുന്നുണ്ട് ഓരോ കവിയും. അതുകൊണ്ടു തന്നെ കവിത എപ്പോഴും കാല്പനിയും കലഹവുമായിത്തീരാറുണ്ട്. മലയാള കവിതയിപ്പോൾ കർഷകർക്ക് വേണ്ടി വാക്കുകൾവിതയ്ക്കുന്നു. പൊരുതുന്ന

ശ്ലഥചിത്രങ്ങൾ

ചിതറി നിൽക്കുന്ന അനുഭവങ്ങളുടെ മുനമ്പിലാണ് ഇന്ന് മലയാളികൾ. അതു കൊണ്ടു തന്നെ ആവിഷ്കാരങ്ങളും അപ്രകാരം തന്നെയാണ്. ഭരണകൂടം അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്ന തീക്ഷ്ണമായ പീഡകൾ മുതൽ, മനമലയുന്ന സ്നിഗ്ധമായ അനുഭൂതികൾ വരെ

പുതിയ നീതിവാക്യമാകുന്ന കവിത

സഫലമാവാത്ത നീതിവാക്യമാകുന്നു കവിത. നൈതികതയുടെ അഗ്നിഫുലിംഗങ്ങൾ കവിത യിലെപ്പോഴും  കത്തിനിൽക്കുമെങ്കിലും ആസന്നമായ ജീവിത സന്ദർഭങ്ങളിലൊന്നും അത് സാർത്ഥകമായിത്തീരുന്നേയില്ല. അതായിരിക്ക

വിരുദ്ധ സത്യവും വിയോഗത്തിൻ്റെ ദുഃഖവും

മറ്റൊരു ലോകത്തെ കുറിച്ചുള്ള വിചാരമാണ് കവിത. സത്യത്തിൻ്റെ മറുപുറം ഒരു സൗന്ദര്യ ദർശനമായി അതിൽ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നു. വ്യവസ്ഥാപിതമായിത്തീർന്ന ഒരു സൗന്

കണ്ണുനീർത്തുള്ളി

തപ്തമായ മനസ്സിൻ്റെ നീരവധ്വനിയായിരുന്നു സുഗതകുമാരി. വിഷാദം ഖനീഭവിച്ച വാക്കുകൾ കൊണ്ട് വിമോചനത്തിൻ്റെ പുതിയ ഭാഷ്യങ്ങൾ തീർക്കുകയായിരുന്നു അവർ. ഒന്നിനോടും കലഹിക്കാത്ത പുതിയൊരു മാനവചേതനയെ അവർ ഉൾവഹിച്

അനുഭൂതിയും ആത്മസത്തയും

കവിത ഒരു ആത്മസത്തയുടെ ആവിഷ്ക്കാരം കൂടിയാണ്. അനുഭൂതിയായി പരിണമിക്കുന്ന അനുഭവം സത്താസ്വരൂപമായ ഒരു സൗന്ദര്യാവിഷ്കാരമായി രൂപാന്തരം പ്രാപിക്കുകയും വാങ്മയങ്ങളിൽ ഒരമൂർത്

ഭാവനയുടെ അകവും പുറവും

ചിന്താബന്ധുരമായ ഒരു വാങ്മയമാണ് കവിത. അനുഭവങ്ങളെ അനുഭൂതികളാക്കി വിചാര ലോകങ്ങളിലേയ്ക്ക് അത് എപ്പോഴും ഒരു പുതുവഴി വെട്ടും. ചിലനേരങ്ങളിൽ ഉത്തരങ്ങൾ അന്വേഷിക്കും. ചിലപ്പോൾ ചോദ

ജ്ഞാനാത്മകതയും സൗന്ദര്യാത്മകതയും

നിഗൂഢതയുടെ അകംപൊരുളുകൾ തേടുന്നതാണ് കവിത. അത് പ്രപഞ്ചത്തിൻ്റെ അനന്തതയാവാം, പ്രകടമാവാത്തമനുഷ്യ ഭാവമാവാം,  പ്രകൃതിയുടെ രമണീയ ചിത്രമാവാം, ആവിഷ്ക്കരിക്കപ്പെടാതെ പോയ ഏതെങ്കിലും അനു

കവിതയും കേവല സൗന്ദര്യവും

കലയിൽ കേവലമായ സൗന്ദര്യാത്മകത സാധ്യമല്ല. കാളിദാസനും കാലത്തിൻ്റെ ദാസൻ എന്ന് പറയുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്‌. വ്യാകുലമായ ഒരു കാലത്ത് വ്യാമുഗ്ധമായി കവിത എഴുതപ്പെടുന്നില്ല. എങ്കിലും ഏതോ നിലയിൽ ജനങ്ങ

ഉൽകൃഷ്ടമായ അവതാരവും ഒന്നുമല്ലാത്ത ഉറുമ്പും

ചേർച്ചയില്ലാത്ത രണ്ടിനെ ചേർത്തുവെയ്ക്കുന്ന വിഷമമാണ് കവിത. ചിലപ്പോഴത് വിഷം തന്നെയാവും. വിഷം കുടിക്കുന്ന നീലകണ്ഠനാണ് കവി എന്ന് പറയുന്നത് അതുകൊണ്ടാവ

ചേറിൻ്റെ പോരിൻ്റെ പേര്

ഒരു തുള്ളി രക്തം, ഒരു കനൽത്തരി, ഒരു പിടി മണ്ണ്, മോഹിതമായ ഒരു നോട്ടം, ഒരു ജല സ്പർശം, ഒരു ശ്രവ്യനിർവൃതി അങ്ങനെ അനുഭൂതിയുടെ ഒരുനുള്ളു മതിയാകും  കവിതയ്ക്ക്. ചരിത്ര ഖണ്ഡം മാത്രമല്ല ഒരർദ്ധനിമി