വങ്കട മീനിൻ്റെ മുള്ളും ഗന്ധർവൻ കൂടിയ പെണ്ണും

കഥയുൾപ്പെടെയുള്ള സർഗാത്മക സാഹിത്യത്തിന് സ്വന്തമായ ഒരു പ്രസിദ്ധീകരണ സംവിധാനം ആവശ്യമാണ്. നിലവിലുള്ള പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളെല്ലാം തന്നെ രാഷ്ട്രീയം, മതം തുടങ്ങി

ആഖ്യാനത്തിൻ്റെ കല

നിരന്തരം പുതിയ കഥകളുണ്ടാവാനുള്ള സാധ്യതയുണ്ടോ എന്ന ചോദ്യം പലരുടെയും ഉള്ളിൽ ചോദിക്കപ്പെട്ടും അല്ലാതെയും കിടക്കുന്നുണ്ട്. ജീവിതം എപ്പോഴും പുതിയതല്ലാത്തതു കൊണ്ട് എഴുത്തിനും അതു സാധ്യമല്ല എന്ന സാ

ഭൂലാനും പരിണാമ സന്ധികളും

ചരിത്രത്തെ രേഖപ്പെടുത്തുക എന്നത് എക്കാലത്തും സാഹിത്യത്തിൻ്റെ വലിയ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളിലൊന്നാണ്. ഔദ്യോഗിക ചരിത്രത്തിൻ്റെ നിശ്ചിത ഘടനകളിൽ ഉൾപ്പെടാൻ കഴിയാത്തതും മന:പൂർവമോ അല്ലാ

ഹുന്ത്രാപ്പിബുട്ടാസോ

കഥ എന്ന സംജ്ഞക്ക് പറയുന്നത് എന്നതിലേറെ ഭാവന ചെയ്ത് പറയുന്നത് എന്ന നിർവചനമാണ് തീർച്ചയായും കൂടുതൽ അനുയോജ്യം. കഥ പറയുന്നതിന് എല്ലാക്കാലത്തും സ്വീകാര്യമായിരുന്നത് രണ്ടു രീതികളാണ്. യഥ

നാരങ്ങാച്ചായയും ഝാൻസി റാണിയുടെ കുതിരകളും

കഥകളെക്കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ നിരീക്ഷണങ്ങളും വിശകലനങ്ങളും കഥകളുണ്ടായതിനു ശേഷമുള്ള സംഭവങ്ങളാണ്. അതു കൊണ്ടു തന്നെ ഏതൊരു പുതിയ കഥക്കും നിലവിലുള്ള സൗന്ദര

ഒരു പകലും കുറേ രാത്രികളും

കഥയിലും സാഹിത്യത്തിലും  എന്തിനാണ് വ്യത്യസ്ത ധാരകൾ എന്ന ചോദ്യത്തിന് സാഹിത്യത്തോളം തന്നെ പഴക്കമുണ്ട്. പല കാലത്ത് പലവിധത്തിൽ അഭിസംബോധന ചെയ്യപ്പെട്ട ഈ ചോദ്യം ഇക്കാലത്തും പ്രസക്തമാണ്. സാഹ

പദപ്രശ്നം പൂരിപ്പിക്കുന്ന കപ്ലോൻ

എഴുത്ത് ആത്യന്തികമായി വായനക്കാരനു നൽകുന്നതെന്താണ്? അന്നോളം അവൻ്റെ ബൗദ്ധിക, ഭൗതിക മണ്ഡലങ്ങളിൽ ശേഖരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ജ്ഞാനത്തിൻ്റെ ആദേശവും പുതിയവയുടെ സ്ഥാപ

ഉടലാഘോഷങ്ങൾ

ലളിതമാക്കുക എന്നത് ഒരു വിപണിയുക്തിയാണ്. എളുപ്പത്തിൽ പ്രവർത്തിപ്പിക്കാവുന്ന ഒരു യന്ത്രത്തിന് ഉപഭോക്താക്കൾ കൂടുതലുണ്ടാവും എന്ന ലളിതയുക്തി. പെന്തക്കോസ്ത് മത പ്രചാരകരുടെ

എഴുത്തിൻ്റെ വാർപ്പു മാതൃകകൾ

കഥയും സാഹിത്യവും ഇല്ലാതായാൽ എന്തു സംഭവിക്കും.? അസംബന്ധമെന്നോ അതിഭാവന എന്നോ വിളിച്ച് അങ്ങിനെയൊരു സാധ്യതയെ നമുക്ക് നിരാകരിക്കാൻ ശ്രമിക്കാം. എന്നാലും ആ ചോദ്യം നിലനിൽക്കുക തന്നെ ചെ

പൈങ്കിളിക്കഥകളുടെ നഗര പ്രവേശം

ഒരു കഥയുടെ മേന്മ അളക്കാൻ നിശ്ചിതമായ അളവുകോലുകളൊന്നും തന്നെ ലഭ്യമല്ല. തീർച്ചയായും അതു പ്രതിജന ഭിന്നമാണ്. വായനക്കാരൻ്റെ ജ്ഞാനവും സാംസ്കാരിക, സാമൂഹ്യ ബോധ്

കഥാവൃക്ഷത്തിലെ കടവാവലുകൾ

കഥ/സാഹിത്യം മനുഷ്യനെ ബാധിക്കുന്നത് പ്രധാനമായും രണ്ടു വിധത്തിലാണ്. ഒന്ന് അവൻ്റെ സാമൂഹ്യബോധത്തിൻ്റേയും നിലപാടുകളുടേയും അടിസ്ഥാനത്തിലും രണ്ടാമത്തേത് വ്യക്തിപരമായ അനുഭവങ്ങളുടെയും വ

ലാ ടൊമാറ്റിനോയും മരിച്ചവർക്കു വേണ്ടിയുള്ള പ്രാർഥനകളും

മുൻ വിധികൾ ഇല്ലാതിരിക്കുക എന്നത് കഥയെ/ സാഹിത്യത്തെ ആസ്വദിക്കുന്നതിനും വിശകലനം ചെയ്യുന്നതിനും വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു നിലപാടാണ്.

കഥയുടെ രാഷ്ട്രീയം.. കടലാസിൻ്റെയും

എഴുത്തിന് തീർച്ചയായും രാഷ്ട്രീയമുണ്ട്.  വർത്തമാന സാമൂഹ്യ സാഹചര്യങ്ങളോട് ചരിത്ര പരമായ പൂർവജ്ഞാനത്തിൻ്റേയും അനുഭവത്തിൻ്റെയും അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള സക്രിയമായ പ്രതികരണം തന്നെയാ

സിംഹം മസാലദോശ കഴിക്കുന്നു.

പരമ്പരാഗതമായ കഥന / കവന സമ്പ്രദായങ്ങളിൽ അള്ളിപ്പിടിച്ച് എത്ര കാലം കൂടി അതിജീവിക്കാനാവും സാഹിത്യരൂപങ്ങൾക്ക്..? പുതിയ ഭാവുകത്വമോ ലാവണ്യ പദ്ധതികളോ ഇല്ലാതെ

കഥയുടെ പശ്ചാത്ഗമനങ്ങൾ

സജീവവും ക്രിയാത്മകവുമായ സാംസ്കാരിക രംഗം ഒരു ജനതയുടെ സാമൂഹ്യാരോഗ്യത്തിൻ്റെ സൂചകമാണ്. കഥകളും കവിതകളും മുതൽ നൃത്തവും നാടകവും വരെ പരസ്പരപൂരകങ്ങളാവുകയും ഒരുമിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്തതി

ചുവന്ന ഉപ്പും നാടിനു മേൽ കാടിൻ്റെ അധിനിവേശവും

പഴയത് മഹത്തരമാണെന്നും പഴമയിലേക്ക് മടങ്ങുകയും പഴമയെ അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് ഉന്നതമായ സാംസ്കാരിക നിലപാടാണെന്നുമുള്ള ഒരു വികല കാഴ്ചപ്പാട് നമ

കൊറോണ സ്പെഷൽ കഥകൾ

കഥയും കവിതയും തുടങ്ങി എല്ലാ സാഹിത്യ രൂപങ്ങളും അവയുടെ അന്തിമ രൂപത്തിൽ കേവലം  ഉൽപ്പന്നങ്ങളാണ്. ഉൽപ്പന്നം എന്ന നിലക്ക് സാഹിത്യത്തിൻ്റെ ലക്ഷ്യം പരമാവധി ഉപഭോക്താക്കളിലെത്തുക എന്നത

പാതിരാ നടത്തവും ദൈവത്തിൻ്റെ പരകായപ്രവേശങ്ങളും
കഥയുടെ / എഴുത്തിൻ്റെ ആത്യന്തിക ഗുണഭോക്താവ് /ഉപഭോക്താവ് വായനക്കാരനാണ്. അതു കൊണ്ടു തന്നെ എഴുതുന്നതൊക്കെയും വായനക്കാരനു വേണ്ടിയാണ് എന്ന കാഴ്ചപ്പാടിനാണ് എഴുത്തുകാരൻ്റെ ആത

പരസ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്ന കഥകൾ

എഴുത്തുകാരല്ലാതെ എത്ര പേർ ആനുകാലിക കഥകൾ വായിക്കുന്നുണ്ടാവും എന്നത് കൗതുകകരമായ ഒരു ചോദ്യമാണ്. കഥ ക്ക്  നിയതമായ അനുവാചക സമൂഹത്തിൻ്റെ പിന്തുണയുണ്ടാവുക., കഥ മുന്

പാതാളക്കരണ്ടിയുടെ പാരമ്പര്യം

എഴുതുന്നതല്ല, മറിച്ച് എഴുതാതെ വിട്ടു കളയുന്നതും വായനക്കാരന് കണ്ടെടുക്കാൻ അവസരം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് കഥ. അനുവാചകൻ്റെ ബൗദ്ധിക മണ്ഡലത്തിൽ രൂഢമൂലമായിട്ടുള്ള